De "MeneerLiSambalBij"route
Door: Theo
Blijf op de hoogte en volg Theo
03 Mei 2014 | Nederland, Schiedam
‘n fietstochtje met vrienden
Het was mijn beurt. De carambole die ik moest raken lag voor voor mij klaar. Hoe vaak had ik deze avond al misgestoten? De zenuwen gierden door mijn keel. Iedereen in het café keek in spanning toe.
Vriendelijk achter mijn rug fluisterde iemand mij toe dat ik het voor mijn leeftijd toch niet onaardig deed. ‘Niks bijzonders’, zei hij. ‘Prima’. Al snel ging het, zoals zo vaak, over sport. Het was november, de plannen voor het voorjaar en de zomer werden gemaakt. We dronken nog maar een glas.
Iemand klaagde dat hij ‘helaas’ zijn startkaarten voor de Elfstedentocht op de fiets aan zijn broer ‘moest’ afstaan omdat die te laat was met inschrijven. Hij bedoelde eigenlijk dat hij het jammer vond dat hij niet om de 2 uur op een terras bier kon gaan zitten zuipen, al fietsend wat kon ouwehoeren en uiteindelijk na 240 km met enorme zadelpijn in Bolsward de finishlijn zou passeren. Zijn maatje had meer zin in ‘fietsen in het voorjaar’, ‘n ander mompelde iets over ‘wellicht nog een wandeltochtje’ en ik zei ‘Barcelona!’.
Toen ik mijn plan uit de doeken deed werd het stil. In gedachten dwaalden mijn gedachten af naar een vakantie in 2006. Samen met ‘n vriendje reden wij van Nederland naar Venetië in 15 dagen. Een mooie tocht door Duitsland, langs Ruhr, Rijn en Donau. Door schilderachtige dorpjes met gastvrije Duitsers (ja, dat bestaat wel!) zo langs het Bodenmeer (oder Bodensee) Oostenrijk in.
Na ‘n dag of 9 sloegen we ons kampement op aan de voet van de Arlbergpas. De volgende morgen, de eerstvolgende etappe, begonnen wij al na 6 pedaalslagen met een uitputtende stijging van de Arlberg en 29 haarspeldbochten later stonden wij bezweet, gesloopt maar wel voldaan op de top van deze puist.
Op de top was het pittig: het waaide hard, de regen zat in de lucht en onze gezichten waren getekend. Koud, koud, koud: in de afdaling met een bezweet lijf was het enorm afzien. Het zicht was slecht en de vingers zo verkleumd dat remmen moeilijk werd. Ik moest weer denken aan La Redoute. Luik – Bastenaken - Luik.
Voor mij was dat op dat moment ‘eens maar nooit weer’. Achteraf was het een mooie ervaring. Mijn teksten als ‘Het parcours lag me niet zo’, of ’Waarom heeft niemand me verteld over die bult in het fietsparcours?!’ nam niemand dat ook serieus. Hoe dan ook, dat was geweest.
Café Thalia was niet meer zoals het was geweest. Sommige bezoekers dronken in stilte hun glas leeg, betaalde hun rekening en slopen zachtjes het café uit. Anderen barsten in een gejuich uit en sloegen ons op de schouder. Mijn gemiste carambole werd door niemand opgemerkt. Het was nu ….. Barcelona. Dit zou een onvergetelijke avond worden en zal de geschiedenisboekjes ingaan. Emoties gierden door het café. Rob moest heftig zijn neus snuiten en John stond met tranen in zijn ogen. De “Vuelta de Los Amigos” was geboren.
Dit wordt het een tocht dwars door de Belgische Ardennen met veel vals Valse Plat. Kilometerslange pittige stijgingen. Daarna via de oude spoorlijnen en langs idyllische riviertjes als La Meuse, L’Ardeche, Tarn en Rhone door het La Douce France. Het Centraal Massief, de Jura en zelfs de Pyreneen zullen er ook aan moeten geloven. Uiteindelijk hopen we na 21 dagen op de Playa Catalunya in Barcelona aan te komen.
Het wordt afzien voor ons. Misschien ook met lekke banden, kou en regen. Maar ook met zon, uitdaging en voldoening. Met Marsen, bananen, cola en wat Ausdauer moet het wel gaan lukken.
Theo
Het was mijn beurt. De carambole die ik moest raken lag voor voor mij klaar. Hoe vaak had ik deze avond al misgestoten? De zenuwen gierden door mijn keel. Iedereen in het café keek in spanning toe.
Vriendelijk achter mijn rug fluisterde iemand mij toe dat ik het voor mijn leeftijd toch niet onaardig deed. ‘Niks bijzonders’, zei hij. ‘Prima’. Al snel ging het, zoals zo vaak, over sport. Het was november, de plannen voor het voorjaar en de zomer werden gemaakt. We dronken nog maar een glas.
Iemand klaagde dat hij ‘helaas’ zijn startkaarten voor de Elfstedentocht op de fiets aan zijn broer ‘moest’ afstaan omdat die te laat was met inschrijven. Hij bedoelde eigenlijk dat hij het jammer vond dat hij niet om de 2 uur op een terras bier kon gaan zitten zuipen, al fietsend wat kon ouwehoeren en uiteindelijk na 240 km met enorme zadelpijn in Bolsward de finishlijn zou passeren. Zijn maatje had meer zin in ‘fietsen in het voorjaar’, ‘n ander mompelde iets over ‘wellicht nog een wandeltochtje’ en ik zei ‘Barcelona!’.
Toen ik mijn plan uit de doeken deed werd het stil. In gedachten dwaalden mijn gedachten af naar een vakantie in 2006. Samen met ‘n vriendje reden wij van Nederland naar Venetië in 15 dagen. Een mooie tocht door Duitsland, langs Ruhr, Rijn en Donau. Door schilderachtige dorpjes met gastvrije Duitsers (ja, dat bestaat wel!) zo langs het Bodenmeer (oder Bodensee) Oostenrijk in.
Na ‘n dag of 9 sloegen we ons kampement op aan de voet van de Arlbergpas. De volgende morgen, de eerstvolgende etappe, begonnen wij al na 6 pedaalslagen met een uitputtende stijging van de Arlberg en 29 haarspeldbochten later stonden wij bezweet, gesloopt maar wel voldaan op de top van deze puist.
Op de top was het pittig: het waaide hard, de regen zat in de lucht en onze gezichten waren getekend. Koud, koud, koud: in de afdaling met een bezweet lijf was het enorm afzien. Het zicht was slecht en de vingers zo verkleumd dat remmen moeilijk werd. Ik moest weer denken aan La Redoute. Luik – Bastenaken - Luik.
Voor mij was dat op dat moment ‘eens maar nooit weer’. Achteraf was het een mooie ervaring. Mijn teksten als ‘Het parcours lag me niet zo’, of ’Waarom heeft niemand me verteld over die bult in het fietsparcours?!’ nam niemand dat ook serieus. Hoe dan ook, dat was geweest.
Café Thalia was niet meer zoals het was geweest. Sommige bezoekers dronken in stilte hun glas leeg, betaalde hun rekening en slopen zachtjes het café uit. Anderen barsten in een gejuich uit en sloegen ons op de schouder. Mijn gemiste carambole werd door niemand opgemerkt. Het was nu ….. Barcelona. Dit zou een onvergetelijke avond worden en zal de geschiedenisboekjes ingaan. Emoties gierden door het café. Rob moest heftig zijn neus snuiten en John stond met tranen in zijn ogen. De “Vuelta de Los Amigos” was geboren.
Dit wordt het een tocht dwars door de Belgische Ardennen met veel vals Valse Plat. Kilometerslange pittige stijgingen. Daarna via de oude spoorlijnen en langs idyllische riviertjes als La Meuse, L’Ardeche, Tarn en Rhone door het La Douce France. Het Centraal Massief, de Jura en zelfs de Pyreneen zullen er ook aan moeten geloven. Uiteindelijk hopen we na 21 dagen op de Playa Catalunya in Barcelona aan te komen.
Het wordt afzien voor ons. Misschien ook met lekke banden, kou en regen. Maar ook met zon, uitdaging en voldoening. Met Marsen, bananen, cola en wat Ausdauer moet het wel gaan lukken.
Theo
-
04 Mei 2014 - 15:24
Rob Hoogendoorn:
Ik wens jullie een voorspoedig tocht toe. -
04 Mei 2014 - 16:14
Brigitte:
Eerst de rit maar eens rijden, maar ben nu al trots op jullie!!! -
04 Mei 2014 - 20:44
Bep:
Waar is het verslag van 3 mei, zie het 1e verslag. -
05 Mei 2014 - 14:38
Mooie Mario Cippolinni:
De schrijver van dit stuk is waarschijnlijk de weg 'n beetje kwijt. Waar hij begon met de titel over de route met een bezoek aan meneer Li in Gouda, waar de wielerploeg gezamenlijk met het Wandelkransje van Zwart Nazareth zouden samentreffen gaat de schrijver in een adem door naar een eerdere vrijdagavond waar tijdens een spannende biljart avond de Vuelta de Los amigos is ontstaan.
Het is een onbegrijpelijk verhaal van een renner de wellicht iets te vaak bij Dr Fuente langs is geweest.
We moeten het hem maar vergeven. -
06 Mei 2014 - 10:13
Ella:
Wat een geweldige onderneming ik wens jullie heel veel succes en plezier!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
